إهداء لياسمين
البنت اللى نفسها فى يوم تصحى الصبح تلاقى حد مفاجئها و كاتب عنها
و لليوم ده اللى تمللى بيعاند فيها و ميجيش
**
البنت اللى نفسها فى يوم تصحى الصبح تلاقى حد مفاجئها و كاتب عنها
و لليوم ده اللى تمللى بيعاند فيها و ميجيش
**
مبدأياً النوت دى شخصية بحتة و عنى بحق و حقيق فاللى داخل يقرا على أساس إنى كاتبة نص أدبى ممكن يلحق نفسه و يخرج أما اللى عنده فضول يكمّل فيتفضل بيته و مطرحه
مقدمة لابد منها
بحب نفسى و أنا مكتئبة ، و بغض النظر عن النكد و الحزن و النِفس اللى بتزهد الحياة بتطرف إلا إنى بشكل ما بشوف الدنيا بشكل فلسفى أكتر ، ملحمى أكتر ، و بعرف اكتب و أقرا و استرجع مواطن قوة و أنا مبسوطة بخبيها أو بركنها ع الرف و الأهم إنى بقعد مع نفسى كتير و أفكر فاكتشف حقايق فى حياتى من فرط الاعتياد مكنتش باخد بالى منها
النوت دى عن الاكتشافات اللى حطيت إيدى عليها من فترة أو مؤخراً
و ها هنا أُقر و أعترف أننى أنا ياسّو
( 1 )
كل المقربين منى يعرفوا إنى بعشق الصور زيادة عن اللزوم ، و إنى شبه يومياً لازم أنزل صور جديدة ، و إنى ممكن أستغنى عن أى شئ ع الكمبيوتر أو أتحمل فقدانه إلا فولدر الصور بتاعى ، اللى هيفتح الكمبيوتر هيلاقيه منظم بشكل أوفر ، يعنى فولدر الصور هتلاقيه متقسّم لفولدرات كتيرة جداً تفصيلية ، يكفى إنى أقول مثلاً إن عندى حوالى 10000 صورة متقسمين ل 122 فولدر ، بحيث إنى لو عايزة حاجة معينة أقدر أوصلها بسهولة و ده طبعاً لإنى بحب النظام المُبالغ فيه ده ، كل ده مش جديد بالنسبالى طبعاً بس الاكتشاف هنا كان فى نوعية صور مفضلة بالنسبالى عن غيرها و ده اكتشفته من مدة و أنا بتأمل فى ألبوم البروفايل بيكتشرز بتاعى
اللى يتابع صور البروفايل بتاعتى هيلاحظ حاجة مهمة جداً إن أغلب الصور اللى بتسترعى انتباهى أو بتعبر عنى متخرجش عن حاجة من دول ( واحدة حاطة إيديها على خدها ، أو فى أضعف الإيمان على راسها ، المهم إنها بتستخدم إيديها فى حاجة - رجلين - بروفيل خلفى و الشَعر فيه يكون شكله حلو ) ، نيجى لأول حاجة و حاطة الإيد ع الخد ، كتير و أنا قاعدة قدام الكمبيوتر بظبط نفسى متلبسة بالحركة دى ، هو شخصيتى بأى حال من الأحوال مينفعش يتقال عنها واحدة ست مسكينة قاعدة يا عينى حاطة إيدها على خدها و مستسلمة ، بس الصور دى بتعبّر عنى جداً ، بشوف فيها حاجة مختلفة غير الاستسلام أو الضعف أو الحزن أو القهر أو أى حاجة ممكن تَعنى فقدان السيطرة ، بشكل ما بشوف فيها قدر من السكينة و التأمل الداخلى للذات أياً كان بقى بتتأمل فى طريقة عمل البادنجان المقلى وللا فى كيفية إنقاذ الكون بنظرة واحدة من عينيها
تانى حاجة صور الرجلين ، فى الحياة الحقيقية أنا بحب جداً الرجلين الصغيرة ، بتسترعى انتباهى و بشوفها موطن من مواطن الجمال ، فى الصور أولاً بشوفها جميلة ثانياً بشوفها معبرة ، دايماً بتدل ع المصير و الطريق ، تقدر تعتبرها دايماً بداية لرحلة طويلة جديدة أو استمرار حدوتة قديمة ، بس دايماً هتلاقى معناها إنك هنا ، لسه موجود و واقف و ليك موقف
تالت حاجة صور البروفايل الخلفى مع الشعر ، بحب فكرة القدرة على الاستغناء ، فكرة إنك عادى تقدر تدى أى حاجة - حد ضهرك و تمشى عملاً بمبدأ الدنيا مبتقفش على حد ، بشوف فى فكرة إنك تدى ضهرك للشئ ده مش هروب بالعكس ده تكنيك دفاع ، نظام مش هسمح لحد يجرحنى ، ده بالإضافة لإنى بحب الغموض ، ناس كتير بيقول عنى غامضة بس بالنسبة للى يعرفونى بجد أنا كتاب مفتوح ، لكن بالنسبة لأغلب الناس اللى محتلين مساحات محددة فى حياتى فأكيد جوانب منى كتير غامضة بالنسبالهم لإن مش كل الأبواب مفتوحة فى وشهم ، و لإنى بحب الغموض فأنا بستمتع جداً بفكرة إنك تبقى مدى ضهرك للحياة و محدش عارف إنت جواك إيه ، حاسس بإيه و للا بتفكر إزاى ، بشكل ما ساعات وأنا متضايقة صورة زى دى تقدر تدينى طاقة
( 2 )
من سنة و شوية و بالتحديد فى مارس اللى قبل اللى فات جالى حالة اكتئاب ، عادى انا بيجيلى كتير يعنى بس ساعتها واحدة صاحبتى قالتلى ده اكتئاب بين الفصول ، و بغض النظر عن إن فى مصر مفيش فصول أصلاً غير هم اتنين لكن أنا مصدقة إن الإنسان ممكن جواه يحس بحاجات فى الجو مش موجودة فى المكان اللى هو فيه ، ساعتها لما قالتلى عجبنى جداً المصطلح ( الاكتئاب الموسمى ) بس مكنتش متأكدة إن أنا مكتئبة عشان كده ، و فضلت عادى أبقى كويسة و اكتئب دواليك دواليك لحد ما جيت اكتئبت فى مارس اللى فات و بشكل غريب افتكرت الحوار اللى كان بينى و بين صاحبتى فى مارس اللى قبله و لقيت إن إيه ده ! أنا اكتئبت فى نفس الميعاد !! و لإنى مش بكتئب كتير بمعنى اكتئاب قاتل يخلينى عندى استعداد أموّت الناس كلها أو إنى أبيع الناس كلها أو إنى لو عندى قدر من الشجاعة أنتحر مثلاً قعدت مع نفسى أشوف آخر مرات الحالة دى جاتلى كانت إمتى و لقيت إنها كانت فى مارس - يونيو - سبتمبر- ديسمبر و الكلام ده ينطبق على السنة اللى فاتت اللى قدرت افتكرها و على السنة دى حتى الآن ، فسرت ده على إنه اكتئاب موسمى ، و لقيت إنه لايق عليا جداً و يمكن ده يخلينى أقدر بعد كده آخد بالى ، فيه ناس ممكن تفتكر إن اكتئابى بيبقى بسبب مشاكل فى حياتى ، فالحقيقة اللى أنا عارفاها كويس إنى بحس بالموود الزبالة قبل ما ييجى و اللى يعرفونى بقولهم فعلاً أنا متضايقة و روحى فى مناخيرى من غير سبب و حاسة إن فيه كارثة فى الأفق ، و فى الموود اللى بتخانق فيه مع دبان وشى ده ساعتها بتسبب فى مشكلة بتسببلى هى بعدها اكتئاب ، أنا بتسبب بمعنى انى بتلكك على حاجات ممكن افوتها فى وقت تانى او انى ابالغ فى رد فعل و لإنى بكون مستبيعة مبعملش أى حاجة تصلح أى حاجة و بصمم نوصل للخراب للآخر و بتبقى فعلاً كوارث بمعنى الكلمة بتوشك على إنها تاخد حياتى حيث لا أدرى ، عشان كده أنصح الناس إنها فى ال 4 شهور اللى قولت عليها يتجنبوا إستثارتى
( 3 )
النقطة دى بخصوص الاكتئاب برضه ، حيث فى الاكتئاب ليا طقوس معينة حتى لو ما اخدتش بالى إنى مكتئبة ممكن لما أعملها أعرف إن الحالة جت ، من الحاجات دى ( أقص شعرى - آكل شيكولاتات و بيبسى بكميات زيادة و كل أكلى يبقى جانك فوود لإنى بتوقف عن الطبخ و لو طبخت مباكلش اللى أنا عاملاه لإنى عارفه إنى طبخت من غير نفس و إن الأكل هيبقى وحش - إنى أجيب قطط - إنى أتفرج على أفلام تعيسة جداً و أسمع أغنيات مُحبطة و كئيبة )
نيجى لأول حاجه ( قص الشعر ) اعتقد بنات كتير بتعمل ده ، بس عموماً أنا بعمله بغرض إنى ببقى مش طايقة نفسى و متضايقة منى جداً و عايزة أبص فى المرايا أشوف واحدة تانية ، مش بهرب منى بس ببقى شايفة إن قص الشعر ده الخطوة الأولى لإنى أحط نفسى على أول الطريق اللى هتمالك منه أعصابى ، بشكل ما بحس إنى بعيد تشكيل حياتى و بحط إطار واضح جديد أنا اللى بختاره ، و لإنى ببقى فى موود استبياع بيبقى عندى استعداد أقص شعرى باى شكل و لأى درجة و الحالة دى مش بتيجى كتير فبيبقى فرصة أستغلها و أعمل فى نفسى حاجات مش هتجرأ أعملها فى وقت أنا فيه عادية
تانى حاجه ( الأكل و الشرب ) زمان لما كنت بكتئب و لحد وقت قريب كنت بتوقف تماماً عن الاكل و الشرب مش بقصد بس مكنش بيبقى ليا نفس آكل و لا أشرب فمباخدش بالى غير بعد كام يوم إن انا بقالى فترة مكلتش حاجة ، دلوقتى أول حاجه بعملها إنى أطلب السوبر ماركت و أجيب بيبسى بكميات زيادة مع شيكولاتات كتير مع شيبسى عائلى و توست و يبقوا محطوطين جنبى أنا و اللاب توب
تالت حاجة ( القطط ) هو انا معنديش غير أنس حالياً بس أنا فاكرة إنى أخدت قرار أجيب قطة السنة اللى فاتت فى فترة أنا كنت فيها مكتئبة صحيح منفذتش القرار وقتها بس لما جه أنس فى طريقى ما اترددتش ، بشكل ما لما بكون مكتئبة على اد ما بسيب إيدى و أحس إنى معنديش القدرة على السيطرة ببقى عايزة أحس برضه إنى لسه مهمة فى حياة الناس التانيين ، من هنا جت فكرة أنس بالنسبالى ، كائن أبقى مهمة جداً بالنسباله ، كائن أثبت من خلاله إنى أقدر أتحمل مسئولية حد غيرى و أقدر ألتزم ناحيته بشكل مستمر ، الكوميدى إن مع الوقت أنس بقى هو المهم بالنسبالى يمكن اكتر ما انا مهمة بالنسباله ، و اللى خلانى أدرك العلاقة بين القط و الاكتئاب إنى من فترة اكتئبت ( يونيو دخل بقى و كده ) قررت وقتها أجيب قطة تانية امارس معاها التربية من الأول ، صحيح أنا كده كده كنت عايزة أجيب قطة لأنس يتجوزها لما تكبر بس اكتئابى كان السبب إنى أخدت القرار و بدأت فى التنفيذ ، فترقبوا ( نرجس ) قريباً جداً
و أخيراً الأفلام الكئيبة و الأغنيات التعيسة ، لإنى بحب أعيش الموود للآخر عشان دى الطريقة الوحيدة اللى بتخلينى أفوق منه بعد كده زى موجة بتاخدك لتحت أوى عشان تطلعك بعدين لفوق بستمتع بتعذيب نفسى و أنا بعمل ده و بعد فترة ببدأ أتفرج على أفلام فيها الست قوية و الدنيا مش بتكسرها و فى الموود ده غالباً بحب أسمع أصالة هى بتعرف تقفل الباب فى وش الناس اللى بتجرح كويس ، كانوا بيقول عنى معقدة عادى محدش يتخض يعنى
( 4 )
نادراً لما أخاصم حد ، يعنى أغلب اللى يعرفونى ممكن يبقى عمرى ما زعلت منهم او زعلوا منى بجد ، بمعنى إنى بكبر دماغى ، أو مبكبرش المواضيع ، و ده مش ضعف منى و لا طناش و لا حتى عشق زايد عن اللزوم ، لكن عشان أنا عارفة نفسى كويس لما بزعل بزعل بجد ، و لما بقول إن فيه حاجه اتكسرت بيبقى فيه حاجة اتكسرت بجد و بيبقى تصليحها فى أغلب الأحوال يا مش هيبقى مُرحب بيه منى يا هيفشل مع الوقت يا هتبقى العلاقة متلصمة و مش حقيقية إنما بس ديكور إكراماً لأى كلام كان و طبعاً هتكون علاقة مع وقف التنفيذ نظام آه أعرف فلانة لكن بينى و بينها مفيش أى حياة ، و لإنى كان بقالى كتير جداً مخاصمتش حد كنت نسيت الحكاية دى و افتكرت إنى مبقيتش بعرف أخاصم حد من كتر ما أنا بحبه و صعبان عليا العشرة و العشم و الاحتياج اللى بيحوج الإنسان لأخيه الإنسان ، لكن فوجئت إنى لسه بعرف أخاصم و اكابر و أعاند و إنى لسّه باخد على خاطرى بجد ، عشان كده مش بحب أخاصم حد و بسامح مرة و اتنين و تلاتة و عشرة عشان يوم ما بمشى ببقى مقررة إنى مش هرجع ، يعنى مش بمشى عشان حد يحايلنى أو يبررلى أو يحاول يغيّر نفسه ، انا بمشى عشان بيبقى خلاص الشخص اللى متساب ده استنفذ كل فُـرَصُـه عندى و ملوش حتى كلمة مع السلامة و اللى بيننا خلاص خلص
( 5 )
بحب التطرف ، أنا شخصية متطرفة عموماً ، متطرفة بمعنى إنى لما ببقى مبسوطة بكون فى منتهى السعادة ، تاخد منى أحسن أفكار وردية و أحلى احلام و بَنفِتح على الحياة بشكل خرافى ، ببقى فعلاً فى قمة سعادتى ، و لما بزعل إخييييييييييه بكون و لا البومة حيث البووز المتين و الجثة اللى قاعدة مبتعملش أى حاجة ، مبقولش إن الحياة وحشة أو إن لحظات سعادتى كانت كدب بالعكس بفضل مصدقاها و مؤمنة بيها و ممتنة ليها يمكن كمان هى اللى بتخرجنى للنور تانى بس لحد ما بخرج بفضل بإرادتى الحرة رافضة أروح فى أى مكان غير الضلمة اللى أنا فيها ، مش عايزة أشوف حد و لا أتكلم مع حد إلا لو فى أفكار فلسفية عامة تماماً و بتحوّل لإنسان آلى
( 6 )
فيا عادتان سيئتان متناقضتان و متسألونيش إزاى ، (مترددة - متسرعة ) ، بمعنى إنى فى القرارات المصيرية اللى محتاجة تأنّى و تريث و تفكير و فحص و تمحيص باخد قراراتى فُريرة ، اللى مش بالضرورة بتكون صح بعد كده بس مبحبش فكرة إنى لازم آخد وقت أفكر .. مبعرفش ، أما فى الحاجات العبيطة جداً اللى مش محتاجة تفكير كتير بتلاقينى باخد وقت فظيييييع ، أبسط مثال حاجة عبيطة جداً زى إنى أغير البروفايل بيكتشر بتاعتى ممكن أقعد 5 أو 6 ساعات بدور على صورة مناسبة و أقعد اختبر صور كتير و ابصلها و اتخيلنى فيها و ممكن فى الآخر ما اغيرش الصورة لمجرد إنى مش متأكدة الصورة دى انا فعلاً و للا لأ ، كإنى هعمل بالصور دى دكتوراة
( 7 )
عندى بعض الثوابت فى حياتى زى مثلاً إيمانى بفكرة إن الوصول مش مستحيل و إن الإنسان يقدر يعمل أى حاجة فى الدنيا لو عنده الرغبة و الإرادة و التصميم ، و فشل أى حاجة فى الدنيا بالنسبالى ملوش غير معنى من اتنين إما إن الإنسان محاولش بما يكفى أو مكنش مصدق كفاية إنه يقدر أو قدر و مكتوب مهما يحاول مش هيوصل لسبب ميعرفوش غير المولى عز و جل ، أما لو اتكلمنا عن العلاقات اللى بتفشل فده برضه هيكون إما قدراً و إما لإن طرف من أطرافها مش بيحاول كفاية ، بمعنى إن الطرفين مبيبذلوش نفس القَدر من الجهد و مرتبين أولوياتهم بشكل مختلف فبالتالى اللى بيسعوا إليه بالنسبة لواحد منهم حياة أو موت و بالنسبة للتانى حاجة لطيفة إنما مش أهم حاجة فى الكون ، عشان كده مبعملش الحاجة إلا و أنا متحمسالها و بيحبطنى جداً إنى أكون هعمل حاجة مع حد و إذا به مبيشاركنيش نفس القدر من الحماس
( 8 )
كانت واحدة صاحبتى من كام يوم بتضحك و بتقول لواحدة صاحبتنا تالتة إوعى تكونى زيى أنا و ياسمين مش عارفين عايزين نبقى إيه لما نكبر و ساعتها رديت عليها و قولتلها لأ أنا عارفة من زمان ، أنا عايزة اكون مبسوطة ، ده الحلم الوحيد اللى متغيرش بتغيّر الزمن و الظروف و البنى آدمين ، يعنى تعيش ناس و تموت ناس و أنا حلمى إنى أكون مبسوطة ، أياً كان اللى هعمله فى حياتى فهو غاية أحقق بيها سعادتى مش هو الهدف فى حد ذاته ، يعنى أنا لما اتجوزت أحمد مثلاً عملت ده عشان أنا عارفة إن أحمد هيخلينى سعيدة مش عشان الجواز فى حد ذاته ، لما قررت أسيب الشغل عملت ده عشان الشغل مش مخلينى مبسوطة ، فحيث ترقد سعادتى هتلاقينى ، عشان كده بستغرب الناس اللى بتستغرب اختياراتى فى الحياة ، مش بالضرورة هكون بعمل الحاجة لإنها الصح أو لإنها المتعارف عليها و لا بالضرورة بتخلى عن ناس و عن أهداف فى حياتى لإنى مضطرة أو لإنى غبية لكن عشان فعلاً بالشكل ده أنا شايفة إنى هكون مبسوطة أكتر فسيبونى أنبسط و متعكرّوش عليا الفرحة
( 9 )
عمرى فى حياتى ما استغربت الخسارة ، صحيح أنا عارفة إنها بتكسر الضهر ، و صحيح برضه بشوف فيها نقاط كتير جداً إيجابية لكن بشكل عام مبستغربهاش ، مبتفاجئنيش نهايات العلاقات الإنسانية او العاطفية ، مبستغربش قدرة الآخرين على البيع او الجرح او الخيانة ، آه ممكن تكون الحاجات دى بتجرحنى إنما مبستغربهاش ، يمكن كمان عشان كده بعرف أقدّر كويس قيمة المكسب ، عشان كده معتقدش إنى إنسانة جاحدة مش عارفة قيمة الحاجات اللى عندها أو البنى آدمين اللى حواليها ، و بحاول من وقت للتانى أعرّف الناس - المهمة بالنسبالى أو حتى اللى على هامش حياتى إنما قادرة تقدرنى أو تضيفلى و لو راحة نفسية - مكانتهم عندى و إن كنت مش طول الوقت بعمل ده ، اما الأشياء فأنا بحاول أحتفى بيها بطريقتى لإنى عشان مبستغربش الخسارة فوارد جداً الناس اللى بقول عليهم مهمين و الحاجات اللى بقول عليها مكسب فجأة تختفى يبقى ع الأقل مكنش فيه حاجة ناحيتهم محشورة فى زورى و أبقى كنت واضحة معاهم و مع نفسى عشان ما أندمش
( 10 )
مبتضايقش من حد لما يقول إنى مجنونة أو غريبة أو حتى متناقضة ، كل الكلام ده بيحسسنى إنى حقيقية و بنى آدمة ، إنى مش بمثّل و إنى بفكر و بحس ، بحب حاجات و مبحبش حاجات ، بعرف أعمل حاجات و مبعرفش أعمل حاجات ، بتمسك بحاجات فى أوقات و بعدين أسيبها أو تسيبنى لإن رغباتى مش هى هى طول الوقت ، يمكن مبيضايقنيش غير إصرار اللى حواليا إنهم يفكرونى من وقت للتانى إنى مكنتش كده تحت شعار ياسمين القديمة - ياسمين الجديدة ، مؤخراً الوصف ده بقى بيضايقنى ، يمكن لإنى أنا الوحيدة اللى عارفة إن قبل ياسمين القديمة اللى كانوا بيقولوا عليها دى فيه ياسمين قديمة و ياسمين أقدم ، و إن اللى يعرفونى بجد أوى هم بس اللى قادرين يشوفوا إن فى حياتى ثوابت دايماً موجودة و مبادئ و أفكار لسه مصدقاها ، مؤمنة بيها ، و بدافع عنها ، اللى مش شايف ده ياريت قبل ما يناقشنى فى إنى اتغيّرت يفكر هو ليه مش قادر يشوف الثوابت اللى تهمنى و لسه فى حياتى و اللى ناس غيرى و غيره شايفينها و بوضوح
( 11 )
الحب بالنسبالى سلاح مش بس حدوتة ، حاجة تقدر تسندنى و أوصل بيها لأى مكان ، زى سفينة هى وسلية النجاة ، هو مش بس حاجة بتحلّى مرار الأيام ، لأ هو نقطة ارتكاز لو موجودة صح و بجد صاحبها يقدر يسند عليها و بقوة ، و لو موجودة غلط ممكن تغرّق صاحبها و توديه فى ستين داهية ، و مش قصدى إن الحب هو الطريق الوحيد للسعادة و لا إن الحب هو الشئ الوحيد اللى بيلهم الإنسان و يساعده على النجاح أو حتى هو مصدر الفرحة الصافية الوحيد ، كل الحكاية إنى بشوفه شئ لو اتوجد مينفعش يبقى نقطة من ضمن حاجات كتير ، و إن طبيعى يبقى ليه دور فى حياة البنى آدم إما إنه يساعده يطلع أوى لفوق أو يخسف بيه الأرض ، إنما العلاقات من أم اللى نبات فيه نصحى فيه و أهى عيشة و السلام فدول ممكن يسموا اللى عندهم أى حاجة غير إنها قصة حب . عشان كده مثلى الأعلى فى الحياة باعتبارى واحدة السعادة همها الأعظم ، أى اتنين بعد 20 و للا 30 سنة جواز لسه قادرين يحبوا بعض و يحسوا إنهم سعدا و مبسوطين ، لا دول كمان مصدر إلهام للى حواليهم ، يمكن عشان كده مبقدرش أستوعب الجوازات اللى مبتتبنيش على حب ،و الجوازات اللى لما الحب منها بينتهى بتقدر عادى تكمّل و لا كأن حاجة حصلت
( 12 )
طول عمرى كل حد بيدلعنى باسم شكل ، ممكن يكون مثلاً طول حياتى كان ليا حولى 30 اسم دلع ، كل مجموعة من أهلى او من صُحابى بيندهوا عليا باسم معين ، أحياناً بيكون ملوش أى علاقة باسمى الحقيقى بس أكيد ليه قصة ما فى حياتى تربطنى بالأشخاص دى ، و اللى متابعنى ع الفيس بوك هيفتكر إن ( ياسّو ) هو الاسم الشائع ليا أو حتى اسم الدلع المفضل اللى أنا شايفانى فيه ، بس ده مش حقيقى ، ياسّو الاسم ده كان بيتقالى أحياناً من بعض الصديقات عادى يعنى زيه زى أسامى كتير ، و عمرى ما خاطبت بيه نفسى ، و لا ده حتى الاسم اللى جوزى بيندهلى بيه عشان يبقى مُستخدم فى حياتى بكثرة ، لكن من فترة فكرت لما أحب اخاطب نفسى ع الفيس أقول لنفسى إيه ! عايزة أدلعنى يا جدعان ، و كان أكيد بشكل قاطع مش هستخدم الاسم اللى أحمد بيندهلى بيه عشان يفضل ليه رونقه و جماله فى ودانى و يبقى بتاعه لوحده بطريقته اللى بيندهه بيها ، و عشان كمان كنت عارفة إنى لما استخدمه هنا كل الناس هتستسهل و تندهنى بيه و انا مصممة بمنتهى المراهقة إنه يبقى بتاعه لوحده ، فى نفس الوقت مكنش عندى استعداد أستخدم الاسم المفضل بالنسبالى ع الفيس فيبقى شائع و أى حد يندهلى بيه ، يمكن عشان الاسم ده مبيندهليش بيه غير ناس معينة فى عيلة بابا و ماما و اتنين أو تلاتة من صحابى اللى عارفين كويس أوى إنى بحبه ، عشان كده اخترت ياسّو اسم خفيف و لطيف و شايفة فيه الجانب التهييسى اللى فيا و احتفظت لنفسى باسمّى الدلع اللى بعتبرهم كنزى المُفضّل
( 13 )
هى نقطة مش ملموسة بس حابة أختم بيها النوت دى ، و هى تتعلق بشعور داخلى بالحنين دايماً حاساه ، و زى ما بيتقال " عندى حنين ما بعرف لمين " ، يعنى رغم إنى عايشة الحاضر كويس جداً و مبفكرش كتير فى الماضى و اللى مضى إلا إن دايماً جوايا نسمة هوا بيسحبها مغناطيس بعيد ، لزمن قديم ، لحياة تانية ، لطفولة بتاعتى أو بتاعة ناس تانيين أو حتى قصص ناس معرفهاش ، مش عارفة بس حالة كده تخليك دايماً بتبص لأى حاجة مصحوبة ب ( كان أو زمان ) بصة تقدير و إجلال و تقديس ، حالة كده تخليك لما تفتكرها تميّل راسك للجنب و تسرح و تسيب نفسك لهناك
*
*
بس خلاص
